Waarom deze keus?
De afgetopte molen brengt bij Jan de herinneringen uit zijn jeugd terug. De kop van de molen was afgebrand. De molen aan de Heicoppersteeg (nu Heicopperweg) en de huizen eromheen zijn afgebroken voor de aanleg van de snelweg A27. Een steen uit de molen zit nu nog in het viaduct als herinnering. ,,Mijn vader heeft de molen gekocht met hulp van zijn broers, want lenen bij de bank, dat lukte niet. Het was een stevig huis met muren van 50 cm dik. Het vroor binnen nooit. Er waren drie verdiepingen: begane grond, zolder en vliering. Op de vliering lag het geklokerde fruit, appels en peren dun uit, zodat makkelijk het aangetaste fruit kon worden gezien. Voor het binnentoilet was er buiten een sceptic tank. Die werd elk jaar geleegd door Arie de Ruiter. De inhoud werd uitgestrooid op de groentetuin in het Bosch.’’
Wat betekent deze plek voor u?
Jan de Jong kwam bij de molen wonen toen hij twee maanden oud was. Aan de molen zijn prettige jeugdherinneringen en veel verhalen verbonden. ,,Mijn vader was als jochie van 11 jaar bij de boer gaan werken. Dat was hard werken voor weinig geld. Maar hij heeft wel altijd bij goede boeren gewerkt. ’s Winters werkte hij dan in de grienden, als er geen werk bij de boeren was. Zwaar werk was dat. Anders dan nu waren de grienden cultuurgrond, je kon er doorheen kijken: geen greintje aan onkruid, zo goed werd het bijgehouden.’’ Later werkte zijn vader op de betonfabriek. ,,Maar hij werd daar na 25 jaar trouwe dienst bij een reorganisatie ontslagen. Daarna heeft hij bij Burggraaf gewerkt en het gras langs de wegen gemaaid van Sas van Gent tot Den Helder, paaltjes geverfd en de rotzooi langs de wegen opgeruimd. Dat heeft hij tot zijn 65stegedaan. Het was geen vetpot thuis, maar als er iets nodig was, dan was het er. En eten was er genoeg, door de tuin op Het Bosch. Veel mensen in Lexmond hadden een tuin bij huis of op Het Bosch.’’ De herinneringen van Jan zijn die van veel vrijheid. ,,Je kon overal het land in. Als je buiten stond kon je zo de polder in om te spelen: slootje springen, voetballen en vissen, in de wetering voor het huis en bij de korte kaai, die hij op de foto aanwijst. Altijd met vrienden van school en uit het dorp. Die kwamen graag.’’
Marianne Wittebol