Waarom deze keus?
‘Het is niet alleen een prachtige, overweldigende boom, het is voor mij vooral de boom van Jan van Hemert. Hij overleed in 2011 op 72-jarige leeftijd. Jan was een rasechte Heicopper, een bekende dorpsfiguur met altijd voor iedereen een groet of een praatje. Helaas is hij er niet meer. Ik mis zijn verschijning, zijn kenmerkende zware stem, ja zelfs het vreemde gebrom dat hij maakte tijdens zijn schoonmaakronde.’ ‘Ik had erg graag een verhaal met Jan gemaakt. De man had een fenomenaal geheugen en kon geweldig vertellen over vroeger. Jammer dat kennis en mooie geschiedenissen voorgoed verdwijnen, als zo’n markant persoon overlijdt. Jan stond ook midden in de dorpsgemeenschap. Zo was hij medeoprichter en erelid van voetbalvereniging HSSC’61. Hij was vrijgezel en heeft altijd, lang met zijn moeder, in het ouderlijk huis gewoond. Een klein lieflijk, rietgedekt huisje aan de Hei- en Boeicopseweg waar de tijd lang heeft stilgestaan.’
Welke rol speelt de kastanje?
‘Jan was apetrots op zijn paardenkastanje, hoewel die ook wel veel rommel gaf. Maar Jan klaagde niet. Elke dag veegde hij zijn stoepje én de weg. Blad kreeg niet de kans te blijven liggen. De kastanjes verzamelde hij voor de schoolkinderen. Het huisje en alles eromheen waren immer onberispelijk, net als Jan. De laatste jaren ging Jan lichamelijk achteruit, maar hij gaf geen krimp. Hij heeft het niet altijd gemakkelijk gehad, maar hij bleef positief.’
Wat betekent de kastanje voor u?
‘De boom is mooi en boezemt ontzag in. Ook al komt de kastanje oorspronkelijk van elders, voor mij past de boom perfect in een boerendorp. De plek lijkt niet toevallig gekozen. Bij veel boerderijen vind je aan de zuidzijde een grote paardenkastanje, als bescherming tegen heksen. Vroeger dacht men dat heksen die over de velden zwierven af en toe moesten rusten en de bewoners geloofden dat je heksen gunstig kon stemmen door een kastanjeboom te planten. De heks zou hierin, in de gedaante van een uil, haar intrek nemen en dan de boerderij, de bewoners en het vee met rust laten. Die uil hoor ik soms ’s nachts. Net als de bromtoon van Jan.’
Redactie Lek en Huibert Kroniek