Waarom deze keus?
Rinus is geboren en grotendeels getogen in Lexmond op Achthoven. Hij kan enthousiast verhalen over ‘het prachtige landschap van Achthoven, de afwisseling van de begroeiing en de kenmerkende meidoornhagen’. Maar zijn keus voor meest bijzonder plek valt op de Zijpkade, sedert mensenheugenis de grens tussen Lexmond en Vianen. ,,Het gebied rondom de Zipkaai is een van de mooiste stukjes van de Vijfheerenlanden,” zegt hij. ,,Een afwisselend landschap met knotwilgen, water, weilanden en zomaar aan de overkant van het water ineens zoiets als een stukje griend. Een verstild gebied met bijzondere vogels en vogelgeluiden.”
Na jarenlang weg te zijn geweest van Lexmond, kwam Rinus in 1986 terug. In het huis dat zijn vader op Kortenhoeven had laten bouwen. Slechts een paar honderd stappen van de Zijpkade vandaan. Hij wandelt er vaak en geniet van de rust. ,,Nergens kun je zo mooi de zon op zien gaan met de nevel nog over het land, als langs de Zijpkade. En nergens zie je de zon mooier ondergaan dan waar de kade uitkomt op de Kortenhoevendijk.” Hij wijst naar buiten: een prachtige rode lucht te zien vanuit zijn huiskamer. Hij kan daar intens van genieten. Aan het gebied zou niets mogen veranderen. Een deel van de Zijpkade loopt bij de Zederik langs. Daar wordt de historie van het gebied, de trekvaart van Vianen naar Gorinchem zonder het lawaai van de moderne tijd, bijna voelbaar. Ooit werd Rinus ook getroffen door de richting van de percelen. Die is aan weerskanten van Zederik verschillend. ,,Zoiets kan niet ontstaan uit moderne landinrichting. Dat is van oudsher al zo geweest en in belangrijke mate bepaald door de loop van de Zederik.”
Wat betekent de Zipkaai voor u?
,,Het is een verstild gebied. En ik ben van de verstilling. Daar voel ik me op mijn gemak. Ik ben te langzaam om te kunnen breien en denken tegelijk. Het moet een beetje stil zijn, dan kan ik denken.” Stilte en aandacht voor de natuur zijn hem waarschijnlijk met de paplepel ingegoten. Vader Langerak was houthakker/griendwerker en Rinus ging al jong mee de griend in. Bij die stilte en zijn vader hoort een verhaal. Toen hij in Midwoud in Noord-Holland woonde, woonde daar ook een predikant waarmee hij goed kon praten. ,,En die vond van mijn vader, dat hij zulke verstandige dingen zei. Later heb ik daar nog eens over nagedacht. Ik schreef haar niet alleen dat ze gelijk had, maar dat de beste gedachten doorgaans voortkomen uit mensen die stilte zoeken en de tijd nemen om te denken.”
Marianne Wittebol