Waarom deze keus?
,,De Gregoriushoeve is een prachtige oude boerderij met een boeiende geschiedenis. Bij verbouwingen worden elke keer weer resten van vroegere bebouwing gevonden,’’ zegt Henk de With. Dat bleek onlangs weer bij de aanleg van glasvezel. Op korte afstand van het huis werd een dikke oude muur gevonden, die bijna rondom het huis loopt. Waarom die muur er stond is Henk niet bekend. Om water tegen te houden? Er zijn meer raadsels over de Gregoriushoeve. ,,Waarom heeft de hoeve zo’n hoge kap, terwijl bijna alle boerderijen hier een lage kap hebben.’’ Henk kan enthousiast vertellen over die raadsels en de geschiedenis van het huis.
Wat is de geschiedenis van het huis?
De funderingen gaan ver terug in de tijd, tot 1300. Het huis is sinds die tijd regelmatig herbouwd. Het huidige huis is gebouwd in 1744 door de familie Ipenburg, een rijke familie die veel grond had in deze streek. Het is een hallenhuis, gebaseerd op een gebintenconstructie, portaalvormige houten draagconstructie. In 1860 wordt het verkocht aan de ambachtsheer van Lexmond, Lakerveld en Achthoven. Na de verkoop in 1880 aan de familie Senden en de verbouwing in 1893 werd de boerderij een veeboerderij, vermoedelijk vanwege de rijke grond. Daarna komt de boerderij eerst via verpachting, maar later via koop terecht in de familie Rietveld. Henks familie van moeders kant.
Wat betekent de boerderij voor Henk de With persoonlijk?
Henk kocht de hoeve in 1978 als handelswaar. Doordat hij en zijn vrouw Teunie geen grond konden verwerven voor de bouw van een nieuw huis, heeft Teunie uiteindelijk de zet gegeven om er zelf te gaan wonen. Voor burgerbewoning was het niet geschikt en moest dus verbouwd worden. Dat hebben ze stapje voor stapje gedaan met liefde voor de geschiedenis van het huis. Alle oude elementen zijn er nog, de bedsteden boven in het voorhuis, de originele trap met haak. Henk de With: ,,Op een keer zei voormalig burgemeester Hokken tegen me: ‘De With, de With wat tob je toch met dat huis, sla het kapot en zet er huizen voor neer. Inmiddels wordt er gelukkig anders gedacht over historische panden.’’
Marianne Wittebol